BLOG: Wildlife ontmoetingen

15-07-2021

Tijdens mijn stage bij ARK Natuurontwikkeling heb ik meegewerkt aan het project Dood doet Leven. Onderdeel van dit project is het terugleggen van aangereden reeën in de natuur om deze vervolgens te monitoren met wildlife camera’s. Er zijn op het moment zes verschillende natuurgebieden in de provincie Noord-Brabant waar de kadavers worden geobserveerd en in drie daarvan mocht ik aan de slag. Dit hield in dat ik daar één keer in de drie weken de batterijen en SD-kaartjes van de camera’s verving om vervolgens thuis de beelden te analyseren. Het veld in gaan was een fijne afwisseling van het bezig zijn met het annoteren van videobeelden in de webapplicatie Agouti en het schrijven van mijn rapport. Je wist nooit wat je tegen ging komen zodra je je auto verliet om richting een camera te lopen. Daarom heb ik hier een paar van mijn "Wildlife" ontmoetingen tijdens de stage beschreven.

Wat hebben een zeearend, een hond, een ree en wat koeien met elkaar gemeen?

Meteen de eerste keer dat ik naar het natuurgebied Markiezaat ging, nog samen met de student die voor mij stage liep, kwamen we een zeearend tegen! Het was een koude regenachtige dag en we moesten een heel eind lopen om bij de camera te komen. De beheerder van het Markiezaat vond het daarom wel een goed idee om ons even een lift te geven met zijn bootje. Hier waren we erg blij mee, het scheelde veel tijd en met een bootje varen door het Markiezaat was natuurlijk genieten! Het was door de wind ook kouder dan ik gedacht had, maar gelukkig had de beheerder een extra jas in zijn auto liggen die ik mocht lenen, waardoor het veel beter te doen was. Na een leuke rit met het bootje kwamen we aan bij de camera, waar de beheerder zijn verrekijker pakte om de landtong af te speuren. En ja hoor, een van de zeearenden die in dit gebied wonen was gespot. De verrekijker werd doorgegeven en ik zag inderdaad een bruine stip zitten, wat wel eens een zeearend zou kunnen zijn geweest. Helaas vloog de vogel er snel weer vandoor waardoor er geen kans was om hem nog eens goed te kunnen bekijken.

Image
Koeien op afstand in het Brabantse natuurgebied de Markiezaat. Foto: Marjolein van Haaren

Een ander bezoek aan het Markiezaat vond wat later in mijn stage periode plaats. Ondertussen was het alweer wat warmer en waren de koeien weer in het gebied te vinden. Mijn bezoek aan de camera’s was vlot verlopen en daarom had ik besloten om eerst nog een bezoekje te brengen aan de vogelkijkhut voordat ik door zou gaan naar het volgende gebied. Om bij de vogelkijkhut te komen moet je eerst een door hekken afgesloten grasland door. Er staat bij de ingang van dat gebied een bordje met de melding "op eigen risico betreden, koeien aanwezig, altijd 25 meter afstand houden van de kudde en niet door de kudde heen lopen". Op de heenweg zag ik wat koeien grazen op een verre afstand en kon ik lekker doorlopen. Maar terwijl ik op mijn weg terug was waren alle dieren te vinden bij de ingang van het hek aan de overkant. Eerst dacht ik dat ze wel weg zouden lopen als ik eraan kwam lopen, maar niks was minder waar. Toen ik in de buurt van de kudde kwam keken er een paar op en was ik ineens super interessant. Nou ben ik niet bang van koeien, maar omsingeld worden door een kudde van twintig stuks zag ik niet zo zitten. Ik dacht nog aan het bordje: "houd altijd 25 meter afstand van de kudde", maar hoe zit dat als de kudde geen 25 meter afstand houdt van mij? Dus begon ik langzaamaan mijn weg terug naar het hek waardoor ik gekomen was, op de voet gevolgd door nieuwsgierige koeien. Toen ik eenmaal door het hek was gegaan, bleven ze nog even staan kijken, maar daarna werd een boompje verder op in de wei ineens toch interessanter. En dus voor de tweede keer begon ik aan mijn tocht terug naar de uitgang, een koe keek nog even op, maar besloot dat ik niet interessant genoeg meer was en ging verder met grazen. Zo haalde ik met enige vertraging gewoon de overkant.

Image
Een van de 'wildlife' ontmoetingen. Foto: Marjolein van Haaren

Nog maar enkele tientallen meters verwijderd van de camera in natuurgebied Het Groene Woud zag ik een witte vlek bij de kadaverlocatie. Wat zou dat nou weer zijn? Eenmaal dichterbij werd het duidelijk, een klein wit zwart gevlekt hondje was bezig met de botten van het kadaver. Zodra ze me zag aankomen kwam ze naar me toe, super lief en aaibaar. Door deze ontmoeting liep mijn dagplanning heel wat vertraging op, maar het was het waard. Later toen ik de camera beelden bekeek, bleek dat dit hondje al heel wat eerdere bezoeken had gebracht aan het kadaver.

Tijdens mijn meest recente bezoek aan Het Groene Woud was het gras hard gegroeid en daardoor was het een hele opgave om de camera te bereiken, die achter in een perceel aan een boom hing. Ongeveer halverwege zag ik tussen het hoge gras door een bruine vlek. Ik vroeg me af wat het was en nog voor ik me echt iets kon bedenken schoot de vlek voor me weg. Het bleek een ree te zijn, die ik door het hoge gras totaal niet had zien staan. Waarschijnlijk schrokken we allebei even erg van elkaar, ik gooide er een gil uit en de ree rende spontaan de andere kant op. Gelukkig was er niemand in de omgeving om me te horen en kon ik mijn tocht naar de camera lachend vervolgen.

Dit waren een aantal van mijn favoriete ontmoetingen met "wildlife" uit mijn drie gebieden in de Brabantse natuur. Ik kijk met veel plezier terug naar mijn bezoekjes aan de gebieden. Ondanks de beperkingen door corona-maatregelen heb ik een leerzame en interessante stage bij ARK gehad. Samen met enthousiaste medewerkers het veld in voor een wandeling of een leerzame presentatie online, lekker afwisselend en interessant!

Marjolein van Haaren studeert biologie aan de Wageningen Universiteit


Blogs lezen van studenten die eerder bij ARK stage liepen? Klik hier.
 

Of kijk hier voor nieuwe stagemogelijkheden.

Contactpersoon