Edelherten brengen meer leven in het landschap met hun gedrag en graasgewoonten. Ze horen er oorspronkelijk in thuis en zijn zelfs een onmisbare schakel. Dat zit in kleinere zaken, zoals hun eigenschap om in de bodem te ‘zoelen’ en met hun gewei langs bomen te ‘vegen’. Hiermee maken ze letterlijk plaats voor tal van andere dier- en plantensoorten. Maar de invloed van het hert speelt ook op een veel grotere schaal. Edelherten grazen bij voorkeur in de overgangszones van bos naar open gebied. Daarmee maken ze deze overgangszones breed en rijk aan structuur. Zulke natuurlijke overgangen zijn bijzonder rijk aan planten en dieren. In ons huidige edelhertloze landschap zijn we gewend geraakt aan harde, abrupte overgangen tussen bos en open cultuurland. Deze harde landschapsgrenzen herbergen maar een fractie van de oorspronkelijke natuurlijke rijkdom. Met de terugkeer van het edelhert keert ook dit halfopen landschap terug. Het edelhert zorgt voor het ontstaan én het onderhoud ervan.
Leefwijze
Edelherten leven het grootste deel van het jaar in groepen (roedels), met uitzondering van oude herten. Vrouwtjesherten (hindes) en tot twee jaar oude jongen (smaldieren en kalveren) leven met hun groepen onder aanvoering van een leidhinde. De (mannetjes-)herten leven hetlees verder
