Grofweg duizend jaar geleden verdwenen de grote wilde grazers uit ons landschap. Met hen verdwenen ook de zogenaamde stierenkuilen die de stieren van rund en wisent maakten om te imponeren. Deze kuilen boden onder andere nestgelegenheid voor wespen en bijen. Nu er weer natuurlijke kuddes rondlopen voert ARK Rewilding Nederland in samenwerking met de Wageningen Universiteit onderzoek uit naar dit bijzondere fenomeen.

GIERENDE HORMONEN

Stierenkuilen ontstaan vooral in de bronsttijd, bij runderen rond juni en bij wisenten in september. Dat is de periode waarin volwassen stieren worden uitgedaagd door de andere stieren in de kudde. De hormonen gieren door hun lijven en om indruk te maken op elkaar schrapen ze met hun poten over de grond en gooien het vrijgekomen zand omhoog. Vooral in droge tijden veroorzaakt dit indrukwekkende stofwolken. Het stof daalt weer neer op hun rug en dan zien de stieren er vervaarlijk uit. Dat schrapen doen ze graag op steeds dezelfde plekken, waardoor asymmetrische kuilen met vaak een steilrand in een halve cirkel ontstaan: de stierenkuil

Deze kuilen komen vrijwel nooit voor op een boerenbedrijf want kalveren worden daar al vroeg bij hun moeders weggehaald. Het enige moment waarop een volwassen stier weer bij een groep runderen staat is als er koeien gedekt moeten worden, als dat al niet kunstmatig gebeurt. Bovendien gaat een kuil ten koste van grasland en dus van efficiëntie. Een steilrand is mede hierom tegenwoordig een vrij zeldzaam fenomeen in Nederland. Weliswaar maken ook beken en rivieren steilranden als ze de ruimte krijgen om vrij te meanderen, maar dit proces is in Nederland grotendeels aan banden gelegd. Lees meer.