Vanaf 1994 werden de eerste bevers vrijgelaten in de Gelderse Poort. Na een trage start blijken de herintroductieprojecten bijzonder succesvol. Zowel langs de Waal en de Rijn als langs de Maas neemt het aantal bevers toe en groeit het verspreidingsgebied. De bevers uit de Gelderse Poort hebben inmiddels de bevers bereikt die eerder werden teruggebracht in de Biesbosch. En de Limburgse bevers hebben contact met bevers uit de Ardennen.
Op plaatsen waar bevers dammen bouwen, zorgen ze bovendien voor extra dynamiek in het landschap. Achter de dam knagen bevers bomen om en verwerken het hout in de dam. De bast van takken en twijgen dient als wintervoer. Door de plaatselijke stuwing ontstaat een grotere diversiteit aan stroomsnelheden in het watersysteem, hetgeen tot meer variatie leidt in de fauna onder water. Het gevormde bevermeer vangt sediment van het beekje in, waardoor de dalbodem ophoogt. Het ondiepe water is een eldorado voor kikkers, libellen en andere waterdieren. In deze bevermeertjes groeien waterplanten, die door bevers gegeten worden. Zo creëren ze een extra voedselbron voor zich zelf.
Als de bomen op zijn, verlaten de bevers hun meer om elders langs de beek opnieuw te beginnen. De dam vervalt en het meer valt droog. De drassige kale bodem werkt als een magneet op langstrekkende steltlopers. De jaren daarna raakt de voedselrijke meerbodem met grassen en kruiden begroeid; erg aantrekkelijk voor grazers . Uiteindelijk keert het bos langzaam terug en kan de cyclus weer van voren af aan beginnen.
Zelf beversporen kijken
Beversporen zijn makkelijker te spotten dan de bevers zelf. Vooral in de winter als het gewas laag is, en de houtbehoefte groot is, vallen knaagsporen heel erg op. Ook pootafdrukken, wissels, sleepsporen en houtvoorraadjes onder water zijn bijna niet te missen in een goed bevergebied. De zoekkaart Beversporen is gratis te downloaden.
